Po sezonie, jest nowy mistrz F1, wkrótce zacznie się karuzela z podpisywaniem kontraktów, a potem następny sezon. Normalna kolej rzeczy. Można pozwolić sobie na chwilę refleksji.
Sam sezon był... no, skłamałbym pisząc, że ciekawy. Był ciekawszy niż zwykle, ale niektóre zebrania rodzicielskie w podstawówkach są ciekawsze, niż zwykły sezon F1. Gros wprowadzonych zmian bez większego znaczenia, jedynie zmieniony system punktacji sprawił, że aż do ostatniego wyścigu nie było na sto procent pewne, kto zostanie mistrzem.
Dla mnie wyznacznikiem tego, czy było ciekawie, jest to, co mój mózg o wypłukanych alkoholem neuronach zapamiętał. W takim razie, wyliczanka: lift off Webbera; pożar Lotusa; kwalifikacje w Spa, podczas których odbył się prawdziwy wyścig; połowa wyścigu za samochodem bezpieczeństwa w Korei; latające po pitach koło. Dalej musiałbym porządnie się zastanowić, a na takie wysiłki umysłowe nie mam ochoty.
Za to wyrobiłem sobie nowe opinie o kilku kierowcach. Jak wszystkie moje opinie i te są tendencyjne, niesprawiedliwe i wykształcone na niepełnym obrazie sytuacji - ale skoro dziennikarzom i liderom ugrupowań politycznych takie podejście do tej pory nie zaszkodziło, ja nie zamierzam zeń rezygnować.
Wyliczanka numer dwa:
Vettel - przed sezonem twierdziłem, że spośród młodych w F1, on jest najsensowniejszy. Teraz przekonałem się, że jest niczym Hamilton w poprzednich sezonach - arogancki, zbyt pewny siebie, nie rozumie przepisów uprawianej przez siebie dyscypliny, a gdy tylko nie jest na prowadzeniu, puszczają mu nerwy i popełnia katastrofalne błędy. Krótko mówiąc, mistrz świata na miarę nowego pokolenia kierowców.
Horner - nie kierowca, ale skoro przy Red Bullach jestem... Ciekawa obserwacja - tylko raz widziałem go uśmiechniętego i wyluzowanego. Gdy w Korei jego auta zakwalifikowały się wysoko, a pojawiły się szanse, że wyścig się nie odbędzie. Wtedy bez walki dostałby połowę punktów, na które normalnie musieliby zapracować przez cały wyścig, nie tracąc pozycji. Kiedy wyścig jednak się rozpoczął, pan Horner znowu przypominał kłębek nerwów, na kofeinowym haju.
Hamilton - kiedy zostawał mistrzem, uznałem, że coś jest nie tak. Kapryśny szczyl, wszędzie jeżdżący z tatusiem, zajęty reklamowaniem męskiej bielizny, zwalający winę za swoją niekompetencję na samochód został mistrzem? No pięknie. W tym sezonie odzyskał kilka punktów w moim rankingu. Raz - po lekcji pokory, już nie zachowuje się tak arogancko. Już jest mniej "jestem królem jazdy na mokrym", a więcej "zespół wykonał fantastyczną pracę, dziękuję wam chłopaki". Dwa - w Korei pokazał, że naprawdę chce się ścigać. Woda strumieniami spływała z toru, a Hamilton przez radio zapewniał "już jest całkiem dobrze, tylko zacznijmy wreszcie ten wyścig!". Trzy - otarł się o tytuł mistrza, ale przegrał. Gdy wysiadł z samochodu potrafił założyć maskę z uśmiechem i pogratulować Vettelowi. Co gładko doprowadza mnie do Alonso.
Alonso - bucem był i bucem pozostał. Przerżnął wyścig i wygrażał Pietrowowi, jakby Rosjanin był Massą i na komendę miał obowiązek dać mu drogę. Przy okazji - ta przewaga punktowa, z którą Alonso O Ubezpieczonych Kciukach startował w Abu Dhabi, była skutkiem tylko i wyłącznie tego, że Massa zrozumiał szyfrowaną transmisję "Fernando jest szybszy od ciebie, potwierdź!" i potulnie przepuścił buca, aby ten spokojnie zwyciężył. Najbardziej podobały mi się zachęty, jakich inżynier udzielał Alonso przez radio: wiemy, jak wielki jest twój talent, użyj go i wyprzedzaj! Czekałem na teksty w stylu "jesteś przystojniejszy i wyższy od tego paskudnego Rosjanina, masz większego penisa i jesteś lepszym kochankiem, cały świat cię kocha, tylko wyprzedź Pietrowa, prosimy". Psychologia na przedszkolnym poziomie nie pomogła, Alonso musiał dojechać do mety za żółtą Ładą Pietrowa. Inna sprawa, że nawet gdyby wyprzedził Rosjanina, to wciąż byłby na szóstym miejscu, czyli i tak nie zostałby mistrzem.
Kobayashi - utkwił mi w pamięci dlatego, że jest pierwszym Japończykiem, który nie stwarza ciągłego zagrożenia na torze, a wygląda na to, że jest obiecującym kierowcą.
Senna - ilekroć wypadał z toru, z grobu prawdziwego Senny dochodziły dziwne odgłosy, jakby coś się w nim obracało.
Webber i Massa - dwaj niepocieszeni frajerzy, którym się wydawało, że właściciele teamów nie mają nic przeciwko temu, aby jeżdżący w tych samych barwach kierowcy uczciwie walczyli o jak najlepsze pozycje.
Na tle tych wszystkich pajaców jeden kierowca zapadł mi w pamięć jako człowiek opanowany, o jajach ze stali, umyśle zimnym, niczym serce mojej byłej, a do tego o umiejętności przyjmowania porażek z godnością. Zatem:
Heikki Kovalainen. Czytelniku, wczuj się w niego. Jedziesz w kiepskim aucie, ale dajesz z siebie wszystko. W lusterku widzisz Red Bulla, prowadzonego przez bardzo sfrustrowanego kierowcę. Nagle czujesz silne pieprznięcie od tyłu i Red Bull odrywa się od ziemi, wykonuje taniec w powietrzu i skutecznie dewastuje twoje auto. Wracasz do pitów, z kamienną twarzą opowiadasz teamowi, co się stało i serdecznie uśmiechasz się do kamery - czy wyobrażasz sobie taką sytuację? Finowi dokładnie to się przydarzyło. Mało? No to proszę: Jedziesz spokojnie, dostajesz lekkiego strzała, autem obraca. Szybko wracasz na tor, ale okazuje się, że wskutek uderzenia rozleciał się układ zasilania i benzyna trafia nie tylko do cylindrów. W lusterku widzisz rosnące płomienie. Wóz przejechał już większość dystansu, w baku jest niewiele benzyny, ale mnóstwo wybuchowych oparów, nikt nie miałby ci za złe, gdybyś zjechał na bok i spadał, gdzie pieprz rośnie. Ale nie, ty jedziesz. Nie zjeżdżasz do pitu, bo gdybyś tam eksplodował, to posłałbyś do Abrahama na piwo wszystkich mechaników, a jeden z nich wciąż nie oddał ci tych pożyczonych dwudziestu euro... Poza tym, już kiedyś paliłeś się w pitach, nie ma sensu powtarzać tej sytuacji. Więc zatrzymujesz się przy murze na prostej start-meta, spokojnie wysiadasz, bierzesz podaną gaśnicę i własnoręcznie gasisz szalejące w samochodzie inferno, wciąż grożące eksplozją.
Niestety, aby obecnie zostać mistrzem, trzeba:
a) Mieć najwyżej dwadzieścia pięć lat.
b) Mieć problemy z pisaniem i czytaniem, bo cały czas, który rówieśnicy spędzili zdobywając edukację, mistrz spędził ścigając się gokartami.
c) Mile widziany bogaty sponsor, dajmy na to jakiś bank, bo wtedy team cię przyjmie, bez tego możesz być lepszy od wszystkich mistrzów, ale na piechotę tytułu nie zdobędziesz.
d) Mieć odporność psychiczną i maniery przedszkolaka.
Heikki w tych parszywych czasach, nie spełnia tych kryteriów, więc o mistrzowskim tytule może najwyżej pomarzyć.
